کاروان رفته بود و دیده من

[negar]

کاروان رفته بود و دیده من

همچنان خیره مانده بود به راه

خنده میزد به درد و رنجم , اشک

شعله میزد به تار و پودم , آهرفته بودی و رفته بود از دست

عشق و امید زندگانی من

رفته بودی و مانده بود به جا ,

شمع افسرده جوانی من !شعله ی سینه سوز تنهایی

باز چنگال جانخراش گشود

دل من در لهیب این آتش

تا رمق داشت دست و پا زده بود !چه وداعی , چه درد جانکاهی !

چه سفر کردن غم انگیزی

نه نگاهی چنان که دل می خواست

نه کلام محبت آمیزی !گر در آنجا نمیشدم مدهوش

دامنت را رها نمیکردم

وه چه خوش بود , کاندر آن حالت

تا ابد چشم وا نمیکردمچون به هوش آمدم نبود کسی

هستی ام سوخت اندر آن تب و تاب

هر طرف جلوه کرد در نظرم

برگ ریزان باغ عشق و شبابوای بر من , نداد گریه مجال

که زنم بوسه ای به رخسارت

چه بگویم , فشار غم نگذاشت

که بگویم : (( خدا نگهدارت ))کاروان رفته بود و پیکر من

در سکوتی سیاه میلرزید

روح من تازیانه ها میخورد

به گناهی که : عشق می ورزیداو سفر کرد و کس نمیداند

من درین خاکدان چرا ماندم

آتشی بعد کاروان ماند

من همان آتشم که جا ماندم

 

(فریدون مشیری)