هیولای دوست داشتنی پاریس

[صفورا1111]

[h=2][/h]

هیولای دوست داشتنی پاریس

ایده ی اولیه ساخت مرکزی با کاربریهای چندگانهی فرهنگی و هنری در ابتدا توسط آندره مالرو، وزیر فرهنگ فرانسه مطرح شد. فکر آغازین این مجموعه، جمع کردن تمام فعالیتها و رخدادهای فرهنگی هنری پاریس در یک مجموعه بود تا قلب تپندهای برای فرهنگ پاریس شکل بگیرد.

در سال ۱۹۷۰ ميلادي، ژرژ پمپیدو رئیس جمهور وقت فرانسه، طرحی ارائه کرد که بر اساس آن تمام عملکردها و کاربریهای موزه ملی هنرهای معاصر فرانسه به ساختمانی جدید و با طراحی نوگرایانه منتقل شود. بنا به طرح پيشنهادي ژرژ پمپيدو، مسابقهای بینالمللی براي انتخاب بهترین طرح برگزار شد و برای اولین بار در تاریخ معماری فرانسه، معماران غیر بومی اجازهی شرکت در رقابت را پیدا کردند. در این رقابت که داوری آن به عهدهی اسکار نیمر، ژان پرو و فیلیپ جانسون بود طرح مشترک ریچارد راجرز معمار انگلیسی و رنزو پیانو معمار ایتالیایی به عنوان طرح برنده انتخاب شد. عملیات ساخت این مركز در سال ۱۹۷۲ آغاز شد و عمليات ساختماني و عمرانی آن پس از گذشت ۵ سال، در تاريخ ۳۱ ژانويه ۱۹۷۷ ( ۳ سال پس از درگذشت ژرژ پمپيدو) توسط والري ژيسكاردستن رييس جمهوري وقت فرانسه افتتاح شد.

http://ccop.ir/Images/Uploads/1276224585-conservapedia.jpg

كل عمليات ساختماني اين مركز هزینهای نزدیک به ۹۹۳ ميليون فرانك داشته و زيربناي ساختمان مركزي ۱۰۳ هزار متر مربع و مساحت كل زميني كه مركز در آن واقع شده به بيش از ۲ هكتار میرسد.

هدف و کاربری مرکز

ایده ی اولیه ساخت مرکزی با کاربریهای چندگانهی فرهنگی و هنری در ابتدا توسط آندره مالرو، وزیر فرهنگ فرانسه مطرح شد. فکر آغازین این مجموعه، جمع کردن تمام فعالیتها و رخدادهای فرهنگی هنری پاریس در یک مجموعه بود تا قلب تپندهای برای فرهنگ پاریس شکل بگیرد.

http://ccop.ir/Images/Uploads/1276227053-simon.jpg

این مرکز که از ادغام مرکز ملی آفرینشهای هنری و موزهی ملی هنرهای معاصر است، توانسته به اهداف اولیهی ساختاش برسد. در سال ۲۰۰۶ مرکز ژرژ پمپیدو و کتابخانه آن پذیرای بیش از پنج میلیون بازدیدکننده بود. این کتابخانه هر روز به طور متوسط به ۶۰۰۰ نفر خدمات ارائه می دهد. .این مرکز در سال ۲۰۰۶ تعداد بیست و چهار نمایشگاه موقتی برگزار کرد که بیش از یک و نیم میلیون نفر بازدیدکننده را جذب این مرکز کرد. همچنین ۱۵۰ نمایش زنده نیز بیش از ۲۲۰۰۰ نفر را جذب خود کرده و ۸۵۷ سانس سینمایی نیز پذیرای بیش از ۸۴۰۰۰ نفر بود. انتشارات مرکز ژرژ پمپیدو در سال ۲۰۰۶ تعداد ۳۶ اثر را به چاپ رساند. شاهکار کارنامه ریاست جمهوری ژرژ پمپیدو مرکز ملی هنر و فرهنگ بود که نخستین پروژه بزرگ فرهنگی ریاست جمهوری به شمار می رفت. این مرکز به عنوان پیشگام، الهام بخش و الگوی طرح های رئیس جمهورهای آتی، ژیسکار دستن (موزه اورسه، موسسه دنیای عرب، شهرک علوم و صنعت)، میتران (لوور بزرگ، کتابخانه ملی فرانسه، طاق پشتیبانی) و ژاک شیراک (موزه که برانلی) محسوب میشود.

http://ccop.ir/Images/Uploads/beaubourg_inside.jpg

معماری و ساخت

این ساختمان که توسط رنزو پیانو و ریچارد راجرز جوان طراحی شد، پس از تکمیل هیاهو و جنجال زیادی به پا کرد و به عنوان یکی از بحث برانگیزترین بناهای قرن بیستم شناخته شد. در این طرح تمام عناصر سازهای و تاسیساتی مثل لولهکشیها، کانالهای تهویههوا و سیمکشی برق در بیرون ساختمان ودر معرض دید قرار دارد. تمام لولهها بر اساس کدهای تاسیساتی رنگآمیزی شده اند تا از هم قابل تشخیص باشند. لولههای آب و فاضلاب به رنگ سبز دیده میشوند، داکتهای آبی کانالهای تهویه هوا هستند، سیم های برق از داخل لولههای زرد عبور میکنند و دستگاههای ایمنی داخل لولههای قرمز قرار دارند. حتی تیرها و ستونهای سازه ساختمان نیز همگی در معرض دید قرار دارند. این بنا به جز دو طبقه زیرزمین، در هشت طبقه ساخته شده که مساحت هر طبقه ۷۵۰۰ مترمربع است.

http://ccop.ir/Images/Uploads/photo-centre_georges_pompidou-1.jpg

هر طبقه به شکل صحنهای وسیع ساخته شده تا کاربری داخلی آن قابل تغییر باشد. مجموعه ساختارهای حامل مانند پوشش های گوناگون فنی در بیرون ساختمان جاسازی شده و باعث شده تا نمای بیرونی ساختمان به گفتهی برخی منتقدان شبیه یک پالایشگاه نفت یا یک کارخانهی صنعتی باشد.

http://ccop.ir/Images/Uploads/Paris2010-100323-173118CET_MIC-France-Paris-Centre_Georges_Pompidou_panorama_largev.jpg

معماران پروژه با این تکنیک، سرویسهای خدماتی و تاسیساتی ساختمان را بیرون از بدنه آن جانمایی کردهاند تا تمامی فضای درونی به سالنهای موزه اختصاص داشته باشد. یکی از نقاط ضعف این روش، دشواری در محافظ لولهها و تاسیسات است که به طور مداوم در معرض خوردگی و جریان هوا قرار دارند. این بنا در زمان ساخت و افتتاح نتوانست نظر منتقدان را به خود جلب کند و بنا به گفتهی نشنال جئوگرافی، واکنش دربرخورد به ساختمان «عشق در نگاه دوم!» است. منتقد فیگارو هم این مرکز را به هیولایی تشبیه کرد که در دل پاریس متولد شدهاست اما در آخر، این بنا به ساختمانی مثال زدنی تبدیل و به عنوان آخرین بنای عظیم مدرن و نخستین بنای عظیم پست مدرن قلمداد شد.

یاسمن رنجبران