چگونه فضانورد شویم؟

[yasi]

چگونه

فضانورد

شویم؟

http://media.jamnews.ir/Original/1392/05/27/IMG15551985.jpg

 

 

فضانورد کیست و چگونه می توانیم فضا نورد شویم ؟ این پرسش بسیاری از مخاطبان مرکز مشاوره است که به فضا نوردی علاقه دارند.

 

 

فضانورد در تلفظ انگلیسی [استرونات] و در تلفظ روسی [كاسمونات] خوانده میشود. تعاریف كم و بیش متفاوتی از فضانورد ارائه شده است.

 

در بعضی از این تعاریف فضانورد كسی است كه طی برنامه پرواز فضایی سرنشیندار، برای فرماندهی، خلبانی یا ارائه خدمت به عنوان یكی از اعضای خدمه فضاپیما آموزش دیده است.

 

 

در روسیه، زمانی كسی فضانورد محسوب میشود كه پس از دریافت آموزش های لازم به فضا سفر كند و بازگردد. اگرچه كلمه فضانورد غالباً به صورت خاص برای حرفهایهای پرواز فضایی به كار میرود اما گاهی به هر كسی كه به فضا سفر كرده باشد اعم از دانشمند، فرد سیاسی، خبرنگار یا گردشگر نیز اطلاق میشود.

 

 

 

در خصوص ارتفاع پرواز یا مرز فضا برای فضانورد شدن نیز معیارهای متفاوتی وجود دارد. در ایالات متحده كسی (اعم از فضانوردان متخصص، نظامی یا تجاری) كه به بالای 80 كیلومتر (50 مایل) پرواز كرده باشد را فضانورد میگویند. فدراسیون بینالمللی هوانوردی پرواز به ارتفاع 100 كیلومتری (62 مایلی) را به عنوان ملاك فضانورد شدن قرار داده است.

 

 

بر اساس قوانین این فدراسیون، همچنین، شخصی كه پرواز فضایی را انجام میدهد باید دوباره با فضاپیما (یا كپسول فضایی) روی زمین فرود آید یا به عبارتی پرواز فضایی را به طور كامل به اتمام برساند تا فضانورد محسوب شود. طبق این تعریف پریدن فضانورد با چتر از درون فضاپیما در هنگام فرود (مانند فرود گاكارین) پذیرفته نیست.

 

 

با انجام پروازهای فضایی خصوصی و تجاری در چند سال اخیر، سازمانهای فضایی ایالات متحده و روسیه برای متمایز كردن این فضانوردان از فضانوردان حرفهای كه توسط این سازمانها تربیت و به فضا فرستاده میشوند، عبارت شركت كننده در پرواز فضایی را به كار میبرند.

 

 

 

چگونه فضانورد شویم

 

در ابتدای شكلگیری پروازهای فضایی سرنشیندار، بیشتر فضانوردان را خلبانان نیروی هوایی و یا نظامیان تشكیل میدادند. هماكنون این قضیه شكل دیگری به خود گرفته است. هر كشور هر فردی را كه با توجه به ملاکهای و معیارهای خاص خود واجد صلاحیت برای فضانورد شدن بداند میتواند برای فضانوردی تربیت كند.

 

 

روسیه برای تربیت فضانوردان شهركی تاسیس كرده است كه فضانوردان در آن آموزشهای لازم را دریافت میكنند و آزمایشهای متفاوت را میگذرانند برای پرواز فضایی آماده شوند. این شهرک كه [شهرک ستارگان] نام دارد در نزدیكی مسكو واقع شده است و سازمان فضایی روسیه از آن برای تربیت فضانوردان تجاری و یا فضانوردان سایر كشورها نیز بهره میگیرد.

 

 

ایالات متحده برای تربیت فضانوردان خود مراكز آموزشی مجزایی وابسته به سازمان فضایی این كشور، ناسا، دارد كه در آن افرادی كه تمایل به فضانورد شدن دارند و از نظر روحی، جسمی و تحصیلی واجد شرایط شناخته شوند چند سال به صورت شبانهروزی در این مراكز آموزش میبینند. در حال حاضر اكثر منتخبین فضانوردی از بین افرادی كه تحصیلات دانشگاهی دارند برگزیده میشوند.

 

 

آموزش افراد در این مراكز متفاوت است. گروهی برای هدایت فضاپیما آموزش میبینند. این افراد اغلب تحصیلكردههای یكی از رشتههای مهندسی هستند و در نهایت خلبان یا فرمانده فضاپیما میشوند. گروهی دیگر كه به متخصصین پرواز معروفند، بیشتر در رشتههای طبیعی مانند زیستشناسی، شیمی و بیوشیمی، پزشكی و رشتههایی از این قبیل تحصیل كردهاند و برای انجام پژوهشهایی در خصوص رشته تحصیلی خود در فضا و یا آزمایشهای مشابه آموزش میبینند. این افراد باید كار با دستگاهها موجود در ایستگاه فضایی و سایر تجهیزاتی كه برای هدایت و انجام آزمایشها و پژوهشهای خاص به ایستگاه حمل میشود را به طور كامل بیاموزند.

گروهی از متخصصین پرواز، تكنسینهای فنی هستند و امور فنی و مهندسی ایستگاه را هدایت میكنند. این افراد در ساخت و تكمیل ایستگاه فضایی نقش موثری دارند.

 

 

آموختن انجام امور روزمره در فضا، علاوه بر انجام كارهایی مانند نحوه داخل و خارج شدن صحیح از فضاپیما، راهپیمایی در خلاء، استفاده از دستگاههای ورزشی و سایر دستگاههایی كه كاربرد عمومیتری در فضا پیدا میكند، از جمله آموزشهایی است كه تمامی فضانوردان با هر تخصص و با هر هدفی كه به فضا میروند اعم از خلبان، دانشمند و یا گردشگر باید به طور كامل در مراكز آموزش فضانوردی بیاموزند.

 

[TABLE=class: ncode_imageresizer_warning]

[TR]

 

 

[/TR]

[/TABLE]

http://www.arshnews.ir/images/docs/000139/n00139177-b.jpg

 

 

شرایط فیزیكی و بدنی در فضا

 

سفر به فضا هیچ خطری برای سلامتی انسان ندارد. البته همواره الزامات پزشكی باید درنظر گرفته شود و تجهیزات دارویی و پزشكی در زمره اولین ضروریات محسوب میشود. در این زمینه حداقل همان میزان سختگیری و ملاحظهای كه در اردوهای قطب شمال و یا كوهنوردیهای طولانیمدت به كار میرود، لازم است. اما سفر فضایی در حالت كلی روی سلامت انسان تأثیر منفی نمیگذارد. گواه این مطلب، سلامت كامل فضانوردان قدیم و جدید، مانند وضعیت خوب جسمانی سناتور گلن است كه در سن 76 سالگی پرواز موفقی با شاتل فضایی انجام داد. وی كه در سلامت كامل به سر میبرد، هنوز هم دائماً با هواپیما پرواز میكند.

 

تنها موردی كه در سفر فضایی ممكن است وجود داشته باشد حالتهای (تهوع و سرگیجه) ناشی از حركت است كه به آن در اصطلاح فضازدگی میگویند و حالتی شبیه به دریازدگی است كه با داروهای معمول این بیماری میتواند برطرف شود.

 

 

قوانین مدون شده پروازهای تجاری سرنشیندار

 

 

اداره هوانوردی فدرال (افایای) امریكا، در دسامبر 2005، بیش از 120 صفحه قانون درباره پروازهای فضایی منتشر كرد. این قوانین كه در حقیقت آینده گردشگری فضایی را قانونگذاری میكند، همه چیز، از استانداردهای پزشكی گرفته تا آموزشهای پیش از پرواز را در بر میگیرد. پیش از سفر به فضا، كه به نوعی خارج از دنیای عادی ما است، شركتهای گردشگری باید شركتكنندگان در پروازهای فضایی یا همان مسافران فضایی را از خطرات سفر آگاه كنند. مسافران هم باید پیش از سوار شدن به فضاپیما، رضایتنامه كتبی بدهند.

 

 

 

در این قوانین پیشنهاد میشود از مسافران فضایی آزمایشات فیزیكی به عمل آید، اما این امر ضروری نیست. مگر اینكه بنا بر نظر افایای نیاز واضحی در این زمینه احساس شود. همچنین مسافران باید بدانند در موارد ضروری مانند از بین رفتن فشار داخل كابین، یا مشاهده دود یا آتش چه كاری انجام دهند، علاوه بر این در مورد نحوه خارج شدن درست از وسیله نقلیه آموزشهای لازم را دریافت كنند. ضمناً خلبانان وسایل نقلیه فضایی باید گواهینامه خلبانی از اف ای ای داشته باشند و نیز نشان دهند كه نحوه كاركردن با وسیله نقلیه را به درستی میدانند. هر یك از اعضای خدمه باید گواهینامه پزشكی مبتنی بر یك سال پرواز داشته باشند و همچنین مطابق همین قوانین، وضعیت فیزیكی و ذهنی اعضای خدمه "باید برای ایفای نقشهای وابسته به ایمنی كافی باشد". طرح مذكور شامل خود مشخصات وسایل نقلیه نمیشود اما خدمه باید آگاهی پیدا كنند كه وسیله نقلیه به مردم آسیبی نمیرساند.

 

 

 

قوانین دیگری كه پیش از تدوین این قوانین وجود داشت، بخشی از فعالیتهای فضایی بخش خصوصی مانند پرتابهای تجاری ماهوارهها را شامل میشده است اما تا به امروز قانونی كه شامل حال پروازهای فضایی خصوصی مردم شود، وجود نداشته است. طرح 123 صفحهای اداره هوانوردی فدرال، اولین قوانین مدون دولتی در این خصوص است.

 

 

 

 

منابع : دانشنامه فضایی ایران

تبیان

[yasi]

[TABLE=class: ncode_imageresizer_warning]

[TR]

[TD=class: td2]

 

[/TD]

[/TR]

[/TABLE]

http://www.parssky.com/news/my_documents/pictures2/A98_80.JPG

 

اگه دنبال شغلی میگردین كه كه تركیبی از پیشرفته ترین فناوریها، جذابترین علوم و هیجانانگیزترین ماجراجوییها باشه بعیده كه انتخابی بهتر از فضانوردی بتونین پیدا كنین. اتفاقاً كاروبار این شغل بسیار خوبه و ایستگاه فضایی بین المللی كه در حال ساخته نیازمند تعداد زیادی فضانورد هست كه شاید یكیش شما باشین.

اما ببینیم تو امریكا چطور میشه فضانورد شد. متاسفانه فضانورد شدن تو امریکا كار چندان آسونی نیست و گذروندن دورههای اون چند سالی طول میكشه. در امریكا سه دسته فضانورد وجود دارن:

 

 

 

دسته اول فرماندهها و خلبانها هستن. فرماندهها از اسمشون هم معلومه كه رهبری ماموریتهای فضایی با اوناس و مسوول اعضای گروه و فضاپیما هستن. خلبان هم به عنوان كمك فرمانده در هدایت فضاپیما و قرار دادن ماهوارهها در مدار نقش داره.

 

 

دسته دوم از فضانوردها رو تحت عنوان متخصصان ماموریت میشناسن. كار اینا كمك كردن به خلبان و فرمانده در امر عملكرد فضاپیمای شاتل و انجام كارهای بیرون از فضاپیما (گردش و قدم زدن در فضا) و انجام آزمایشات محوله هست.

 

 

 

دسته سوم متخصصایی هستن كه از خارج از ناسا میان و برای یه كار خاص آموزش دیدن و معمولاً غیرامریكایی هستن كه به اینا اصطلاحاً Payload Specialist گفته میشه.

 

 

 

هر كدوم از این دسته فضانوردا باید یه سری ویژگیهای اولیه رو داشته باشن كه بتونن وارد این شغل بشن:

 

+ تابعیت امریكایی (برای خلبانها و متخصصان ماموریت)

+ دارا بودن مدرك لیسانس در یكی از رشتههای مهندسی، علوم زیستشناسی، علوم فیزیكی و یا ریاضیات از یك دانشگاه معتبر

+ دست كم سه سال تجربه كاری در زمینه مرتبط با تحصیل (گرفتن مدرك فوقلیسانس معادل یك سال تجربه كاری و گرفتن دكترا معادل سه سال تجربه حساب میشه)

+ گذراندن امتحانات فیزیكی ناسا كه شبیه تستهاییه كه از داوطلبای خلبانی هواپیماهای جنگی یا مسافربری میگیرن. خلبانها باید تستهای درجه1 رو بگذرونن ولی اون دو دسته متخصص دیگه باید تستهای درجه2 رو بگذرونن.

+ داشتن تجربه 1000 ساعت خلبانی (فرمانده) هواپیماهای جت (فقط برای خلبانهای فضاپیما)

+ قد بین162.5 سانت تا 193 سانت برای خلبانها و 148.5سانت تا 193 سانت برای بقیه متخصصان

 

 

 

حالا اگه شما این خصوصیات رو دارین اولین كاری كه باید بكنین پر كردن فرمهای مخصوص و فرستادن اونا برای ناساس. ناسا بعد از بررسی فرمهای افراد مختلف بعضیا رو برای مصاحبه احضار میكنه. آزمایشات پزشكی در مراحل بعد هستن و در نهایت همه مشخصات شما بررسی و ارزیابی میشن و اگه خوششانس باشین ممكنه شما رو به عنوان كاندیدای فضانوردی قبول بكنن. ناسا هر دو سال یه بار اسامی حدوداً 100 زن و مرد رو كه از بین هزاران متقاضی فضانوردی به عنوان كاندید قبول شدن اعلام میكنه.

 

 

 

اگه شما جزو این لیست بودین مرحله بعدیش اینه كه شما رو به مركز فضایی جانسون ناسا كه در هوستون تگزاس قرار داره میفرستن كه در اونجا باید دورههای كارآموزی دوسالهای رو بگذرونین. در طی این دو سال شما كلاسهایی در زمینه علوم (ریاضی، فیزیك، نجوم، زمینشناسی، هواشناسی و اقیانوسشناسی)، تكنولوژی (هدایت فضاپیما، مكانیك وسایل مداری و فرآورش مواد) و سیستمهای شاتل فضایی خواهید گذروند.

همچنین دورههای زندگی در دریا و خشكی و در شرایط بدون نیروی جاذبه و محیطهای با فشار اتمسفری بالا و خیلی پایین رو هم میگذرونین. ضمناً یه تست شنا رو هم باید بگذرونین كه در اون لازمه كه سه بار طول یه استخر 25 متری رو در حالیكه لباس فضانوردی و كفش تنیس تنتونه طی كنین. اگه شما به عنوان یه خلبان پذیرفته شده باشین باید دورههایی رو هم در هواپیمای جت تی-38 ناسا و شاتل آموزشی اون بگذرونین كه حدوداً 15 ساعت در هر ماه به این كار اختصاص داره ولی اگه جزو متخصصان ماموریت باشین این مقدار 4 ساعت در هر ماه خواهد بود.

 

 

 

بعد از گذشت دو سال شما یك فضانورد خواهید بود. البته این تازه اول كاره. از اینجا به بعد كار شما اینه كه تو كلاسای آموزشی در مورد نحوه جنبههای مختلف عملكرد شاتل فضایی شركت كنین. هر قسمت این وسیله توسط متخصصین و سازندههای اون قسمت تدریس میشه. بعدش باید با یه دستگاه شبیهساز (سیمولاتور) همه كارهای لازم رو از قبیل كارهای قبل از بلند شدن شاتل، در حین برخاستن، ورود به مدار، برگشتن و فرود روی زمین رو تمرین كنین. ضمناً برحسب اینكه خلبان یا متخصص ماموریت باشین باید نحوه كار با بازوی روبوتیك شاتل رو كه محموله شاتل رو ازش خارج میكنه یاد بگیرین. خلاصه اینكه اونقدر آموزشهای مختلف رو میگذرونین تا اینكه قرعه به نامتون بیفته و برای یه پرواز واقعی انتخاب بشین.

 

 

 

در این حالت باید 10 ماه قبل از پرواز، دورههای تخصصی مربوط به اون ماموریت رو بگذرونین. این دورهها شامل پروازهای شبیهسازیشده، قدم زدن زیر آب و زندگی درون شاتل میشه. تو این دورهها شما رو برای مقابله با هر نوع وضعیت اضطراری آماده میكنن. بعدش اگه خلبان باشین كه دیگه شما رو میبرن تو شاتل واقعی كه باید باش پرواز كنین و باز هم كلی دوره و جلسه و پرواز شبیهسازی شده براتون میذارن تا اینكه بالاخره تشریف میبرین به فضا. بعداز پرواز هم یه سری آزمایشهای پزشكی و مذاكرات چند روزه رو در پیش دارین كه اصطلاحاً بهشون میگن Debriefings (اگه یكی معنیشو بهم بگه ممنون میشم).

 

 

 

هر فضانورد دستكم تا 5 سال بعد از انتخاب شدنش در ناسا باقی میمونه. فضانوردا به عنوان كارمندای رسمی غیرنظامی استخدام میشن و گرید یا درجه GS-11 تا GS-14 دارن (بر حسب میزان سابقه). معمولاً میزان مرخصی زیاد و بیمه عمر و بیمه پزشكی هم دارن و از مزایای بازنشستگی استفاده میكنن.

 

 

 

خوب این بود روش فضانورد شدن. همونطور كه میبینین باید آموزشهای زیادی رو بگذرونین و سخت تلاش كنین و از استقامت زیادی هم برخوردار باشین تا یه فضانورد واقعی بشین. آیا هنوز هم دلتون میخواد فضانورد بشین؟!

[yasi]

http://cdn.asriran.com/files/fa/news/1389/12/1/166927_758.jpg

 

تاریخچه فضانوردی

 

 

 

وقتی که جنگ سرد ما بین بلوک شرق و غرب به اوج خود رسیده بود و کشورهای هر دو بلوک درصد بودند تا بیش از پیش مراقب یکدیگر باشند. یکی از سیاستمداران شوروی سابق پیشنهاد فعالیتهای فضایی برای تحت نظر گرفتن طرفهای مقابل را ارایه کرد. طبق طرح روسها یک فضاپیما به فضا پرتاب می شد و به نوعی در مدار زمین قرار می گرفت و چون هیچ مانع فیزیکی ما بین این وسیله و زمین نبود به راحتی می شد بلوک غرب را تحت نظر گرفت. برای انجام این کار می بایستی از افراد واجد شرایط نیز استفاده می شد. اما در ابتدا که هنوز هیچکس از شرایط زیست محیطی و ادامه حیات موجودات زنده در خارج از جو مطمین نبود دانشمندان روسی تصمیم گرفتند تا یک سگ زنده را به فضا پرتاب کنند.

 

 

 

یوری گاگارین

 

 

 

بنابراین سگی که بعدها به نام هاش پاییز(سگ بی سروصدا) معروف شد به وسیله یک سفینه کوچک به فضا پرتاب شد که پس از یک دور چرخیدن در مدار زمین به سلامت به زمین بازگشت. در پی این آزمایش بسیار موفقیت آمیز روسها تصمیم گرفتند انسان را هم به فضا بفرستند. به دلیل اینکه فضاپیما به نوعی یک وسیله پرنده تلقی می شد شخصی که با این وسیله به فضا می رفت می بایستی خلبان باشد. بنابراین اولین شخصی که به فضا رفت یک خلبان نیروی هوایی ارتش شوروی سابق به نام یوری گاگارین بود.

 

 

 

 

 

به این ترتیب فصل جدیدی در کشف ناشناخته ها گشوده شد. کشورهای بلوک غرب نیز در پی آزمایشهای موفقیت آمیز روسها تصمیم گرفتند اکتشافات فضایی خود را آغاز کنند. به این ترتیب روسها به عنوان هسته اصلی اکتشافات فضایی بلوک شرق و آمریکایی ها به عنوان هسته اصلی اکتشافات فضایی بلوک غرب در این زمینه با یکدیگر به رقابت پرداختند. هر کدام از مراکز فضایی ( شهر فضانوردان در شوروی و ناسا در آمریکا) شرایط ویژه خود را برای جذب و آموزش خلبانان تعیین کردند. این شرایط با توجه به نوع کاری که از فضانوردان انتظار می رفت تعیین می شد. بطور کلی فراهم کردن شرایط ادامه حیات موجودات زنده در فضا کار بسیار دشوار و پیچیده ای است. به همین دلیل بیشتر ماموریت ها و اکتشافات فضایی روسها با استفاده از سفینه های بدون سرنشین انجام می شد.

 

شرایط فیزیکی

 

 

 

بطور کلی فضانوردان از میان داوطلبان بسیاری که برای این کار تقاضا می دهند انتخاب می شوند. همه کسانی که انتخاب می شوند باید از شرایط جسمانی و روحی و روانی ویژه ای برخوردار باشند. ناسا و هر مرکز فضایی دیگر به دنبال افرادی هستند که کار را در اولویت فعالیتهای زندگی خود قرار بدهد.

 

 

فضانوردان باید از شرایط جسمانی مطلوب همانند خلبانان برخوردار باشند. البته اصلاح دید با استفاده از عینک یا لنز یا جراحی های ویژه که برای اصلاح دید به کار می رود مانعی برای فضانورد شدن نیست. به عبارت دیگر ناسا از این نظر محدودیتی برای فضانوردان قایل نمی شود.

 

 

آزمایشها و معاینه های پزشکی در خود مرکز فضایی انجام می شود و هر کدام از مراکز فضایی استانداردهای پزشکی خود را اعمال می کنند.

 

 

 

 

http://img1.tebyan.net/big/1386/12/123819824696618914669255252414618013453.jpg

شرایط تحصیلی

 

 

به دلیل گسترده شدن اکتشافات فضایی و همچنین بیشتر شدن کار و ماموریت فضانوردان شرایط تحصیلی فضانوردان نیز تغییر پیدا کرده است. امروزه بیشتر فضانوردان دارای مدارک فوق لیسانس و دکترا هستند. زیرا مطالبی را که آنها باید در طی پنج سال دوره شبانه روزی فضانوردی بیاموزند بسیار پیچیده و فشرده است. داشتن یک زمینه تحصیلی مناسب می تواند به آنها کمک کند تا مطالب را بهتر بیاموزند.

 

 

نوع مدرک تحصیلی بستگی دارد به کاری که به فضانورد محول می شود. به عنوان مثال در ماموریتهای فضایی که در ناسا انجام می شود تعدادی از فضانوردان که متخصص ماموریت نام دارند برای انجام آزمایشهای ویژه ای به فضا می روند. در میان آنها پزشک-بیولوژیست-فیزیکدان-شیمیدان-کارشناس ستاره شناس-زیست شناس-گیاه شناس و… دیده می شود.

 

 

متخصصان ماموریت خلبان نیستند بلکه افراد متخصصی هستند که برای انجام ماموریتهای ویژه ای به فضا می روند. زیرا در گذشته فضانوردان که شرایط جسمانی لازم را برای رفتن به فضا داشتند پزشک یا دانشمند نبودند. به همین ترتیب نیز دانشمندان و پزشکان نیز شرایط لازم را برای رفتن به فضا نداشتند. در نتیجه تعدادی متخصص از رشته های مختلف که شرایط فیزیکی لازم را برای رفتن به فضا دارند جذب شدند تا پس از گذراندن دوره پنج ساله فضانوردی بتوانند خواسته های دانشمندان را در فضا اجرا کنند. این افراد که زمینه تحصیلی لازم را برای این کار دارند دوره کامل ماموریتی را که می خواهند انجام بدهند می گذرانند. از طرف دیگر گروه دیگری از فضانوردان که خلبان هستند و دوره فضانوردی را می گذرانند هدایت سفینه فضاپیما را بر عهده دارند. این افراد نیز دست کم فوق لیسانس در یکی از رشته های مهندسی را دارند. به طور کلی فضانوردان می بایستی از زمینه تحصیلی برجسته ای بر خوردار باشند تا بتوانند دوره بسیار فشرده فضانوردی را که به صورت شبانه روزی است و حدود پنج سال طول می کشد را پشت سر بگذارند. معمولا” فضانوردان که کلاس های خود را در ایا لت های فلوریدا و تگزاس و کالیفرنیا می گذرانند در خوابگاه زندگی می کنند. آنها مجاز نیستند تا همراه خانواده شان زندگی بکنند.

 

 

http://img1.tebyan.net/big/1386/12/22712120720720717198764810023424516232197254.jpg

 

کلاسها بسیار فشرده و گاهی اوقات تا بیست ساعت در روز هم طول می کشد. استادان که خودشان دانشمندان رشته مربوطه محسوب می شوند به صورت خلاصه به مطالب اشاره می کنند و داوطلبان فضانوردی با مطالعاتی که در ساعت های خارج از کلاس انجام می دهند جزییات مطالب را می آموزند.

 

 

در خلال برنامه های آموزشی تحصیلی برنامه های ورزشی و بدنسازی نیز وجود دارد که باید گذرانده بشوند. داوطلبان مجاز هستند فقط در صورت بروز شرایط اضطراری محل آموزشی را ترک کنند و به نزد خانواده خود بروند. اگر به هر دلیلی داوطلب فضانورد به خاطر گذراندن دوره فضانوردی دچار مشکلات بشود باید از ادامه دوره انصراف بدهد یا اینکه خانواده خود را ترک کند. به این ترتیب داوطلب فضانوردی باید با خانواده اش هماهنگی و توافق کامل داشته باشد. یکی از مراحل استخدام داوطلبان مصا حبه با اعضای خانواده شخص مورد نظر می باشد. در صورتی که گروه انتخاب کننده اعضای خانواده را واجد شرایط نداند شخص مورد نظر برای گذراندن دوره فضانوردی انتخاب نخواهد شد.!